“Daar lagen ze dan, Willie, Piertje en Prut. Op de kale, harde stenen van de stoep. Waar moesten ze heen? ‘We moeten elkaar vasthouden,’ zei Prut. Prut pakte de staart van Piertje en Piertje de staart van Willie. In een lange rij kronkelden ze over de tegels. Gelukkig was het rustig op straat. Maar waar was Makker Merel? Die zat op de punt van het dak en zong zo hard hij kon. Hij lette niet op de drie wormen die de straat over kronkelden. Dan voelt Willie de sprietjes van een stukje groen gras langs de tegels. De drie wormen zijn gered. Ze maken een gaatje tussen de wortels van het gras en verdwijnen langzaam maar zeker onder de grond. En weg zijn ze. Hè hè, dat is goed afgelopen”